Ik kan denk ik wel stellen dat de corona quarantaine-tijd voor iedereen een bijzondere tijd is geweest. Of je nu veel thuis aan de keukentafel probeerde te werken, naast je kinderen die online les kregen; of chillend op de bank zat en de ene netflix-serie na de andere keek; of tegen de muren opliep omdat je gek werd van het thuis zitten; of in een van de vitale beroepen keihard aan het werk was. Het was een tijd waar later nog over gesproken wordt!
Ik was er zo een die naast mijn kinderen aan de keukentafel zat, slechts een beetje werkend want het grootste deel van mijn werk was helaas weggevallen. En ik moet zeggen dat ik het af en toe heel pittig vond. Tuurlijk heb ik genoten van de vele quality-time met mijn gezin, en vond ik het heerlijk dat we niet van afspraak naar afspraak leefden. Maar een beetje me-time heb ik toch ook vaak gemist. En zeker in het begin kostte me het moeite om een nieuwe balans te vinden.
Ik kan wel zeggen dat mindfulness me goed door die hele quarantaine-tijd heeft geholpen. Twee van de belangrijkste principes van mindfulness is ‘accepteren’ en ‘loslaten’. En naar mijn idee zijn dat twee principes die in die quarantaine-tijd heel belangrijk waren. Accepteren van de situatie zoals hij is. Je kunt er niets aan veranderen en weerstand tegen de situatie zorgt vaak alleen maar voor meer frustratie. En als je iets kunt accepteren, geef je het ruimte, en kun je het beter loslaten.
Dat wil niet zeggen dat accepteren iets passiefs is. Accepteren is mijns inziens juist een actieve aangelegenheid. Een uitspraak die mij altijd helpt hierbij is de volgende (afgeleid van een gebed van Assisi):
Geef me de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
Geef me de wijsheid om het verschil tussen beiden te kennen
En soms moet je ook accepteren dat je iets nog niet kunt accepteren…
